Ławka: | 7 Teraz, w tym mieście czuje się lepiej |

Czuła na sobie jego palące spojrzenie, kocie oczy wywiercały w niej dziurę na wylot, lub jakby chciał czytać z niej jak z otwartej księgi. Zamrugała powiekami i przygryzając wargę spojrzała na niego; w końcu. Jego słowa wyryły się w jej głowie, bo to tak jakby powiedział, że ona mu pomaga. I uśmiechnęła się, szczerze i naprawdę pięknie, bo było to naprawdę miło słyszeć, może nie dokładnie, że to dzięki niej.  

Harry odwzajemnił uśmiech, odgarniając ręką do boku skręcone w delikatnie spiralki włosy. Drugą rękę trzymał w kieszeni na swoim telefonie z muzyką. I to wcale nie dlatego, że znów chciał w nią uciec. Nie, nie tym razem.

- Teraz w tym mieście czuje się lepiej – zagryzła wargę odwracając głowę i patrząc przed siebie. W rękach wciąż trzymała książkę, z którą przyszła aż bielały jej kostki. Zbierała myśli, jakby słowa które układały się w jej głowie bały się przejść przez usta i wypłynąć. Jakby bała się reakcji Harry’ego, jakby jego iskrzące się łobuzersko oczy i uśmiech na ustach miały coś wywinąć.

- A wcześniej jak się czułaś? – zapytał unosząc brwi do góry i w zabawny sposób marszcząc czoło. Spoglądał na nią z końca ławki, a ona poruszyła się niespokojnie czując jego wzrok. To nie tak, że żaden chłopak na nią nie patrzył, wręcz przeciwnie, ale spojrzenie Harry’ego było inne. Takie, którego nie umiała określić słowami.

- Nierozumiana? – zapytała nawet samą siebie podnosząc na niego oczy – Chyba tak. Okazywało się po prostu, że ktoś kto myślałam, że rozumie mnie jak nikt inny wcale taki nie był, że słuchał jednym uchem, a wylatywało mu drugim. Że każdemu tutaj zależało tylko na tym, by przebywać w towarzystwie tych, o których ciągle gadają, plotkują. Z nikim nie można było porozmawiać na sensowne tematy. Z nikim nie można było porozmawiać dokładnie tak jak teraz z tobą. – Uśmiechnęła się delikatnie wciąż błądząc po okładce książki opuszkami palców – Czuje, że teraz siedząc tutaj z tobą, to miasto mnie rozumie. Wiem, że  mając cię obok siebie czuje się lepiej.  

Najkrótszy, krótszego chyba nie ma :) Nadal choruje, istny koszmar. Trzymajcie się ciepło w jesienne wieczory. :3

  + Zawsze będę informowała osoby, które pod aktualnym wpisem zostawią nick.

++ Jeśli czytasz uszanuj moją pracę i proszę skomentuj :)x

PS. Jeśli macie twittera, a opowiadanie wam się podoba napiszcie co dokładnie z #ŁawkaFF, może ktoś jeszcze się tutaj zjawi! :>