Ławka: | 9 Teraz, z każdą sekundą bardziej lubię muzykę |

Frances potrzebowała chwili dla uspokojenia się. Wpatrywała się w plecy Harry’ego nieświadoma malującego się na jej twarzy uśmiechu i kilku malutkich łez w oczach. Harry mówił jej rzeczy jakich nigdy wcześniej nie słyszała, nie tylko o sobie, ale nawet też o niej samej. Jakby te kilka dni, godzin, słów, spojrzeń, oddechów pozwoliły mu poznać ją na wylot.

Ruszyła bliżej brzegu morza pozwalając by fale uderzały o jej stopy. Woda było chłodniejsza niż ostatnio, ale nie przeszkadzało jej to za bardzo. Obok niej kroczył Harry, z lekkim błąkającym się uśmiechem na wargach, ponieważ powiedział jej to co siedziało w nim odkąd przeczytał jej książkę. Tę którą sama tak kochała i wymiętoliła na wszystkie możliwe strony. Tę, którą i on teraz pokochał, dzięki niej.

Frances oblizała spierzchnięte wargi spoglądając w stronę morza i na ptaki, które latały nisko szykując się do łowów. Naprawdę trudno było jej się teraz odezwać, po słowach chłopaka. Nie do końca wiedziała, czy powinna podziękować czy może nie. Może jej obecność jest wystarczającym podziękowaniem? Zagryzła jeszcze wargi i westchnęła.

- Wiesz… - otworzyła usta po czym zamknęła je z delikatnym malującym się na nich uśmiechem. Przecież chwilę temu on zaczął tak samo. – Teraz z każdą sekundą coraz bardziej lubię muzykę. – Wzruszyła ramionami odwracając twarz w jego stronę i śląc uśmiech i przewracając oczami na co Harry zaśmiał się.

I to nie był sztuczny śmiech, który mówił że ma skończyć po perfidnie po nim papuguje, co jest idiotyczne. Tylko ten prawdziwy śmiech, prosto z serca posyłający myśl, że jest to coś wyjątkowego, co w pewnym sensie, tylko i wyłącznie oni będą rozumieć, nikt inny. Frances poczuła jak jego dłoń trąca jej i tysiące, ba, miliony malutkich iskierek przeszyło jej ciało i rozlało wiadro ciepła. A później jego palce splotły się z jej, i zabrakło jej tchu. Na chwilę, na krótką chwilę, zatrzymał się czas, gdy jej ciemne, brązowe oczy spojrzały na ich splecione dłonie. Jej małą, kruchą schowaną w jego dużej i męskiej. Znów czuła się lepiej, a on czuł się kimś.

- Pokazałeś mi, że nie powinna przynosić tylko złych wspomnień, że w niej też przecież są ukryte uczucia, nie tylko tych którzy je śpiewają, ale też tych którzy ich słuchają – drugą ręką zahaczyła nerwowo włosy za ucho, a następnie zrobiła to. Uniosła ich złączone dłonie i pocałowała jego, większą. Harry zadrżał choć może nie powinien, bo przecież Frances była tylko dziewczyną. Ale była też tą przed którą odkrył siebie.

- Pokazałeś mi, że ona łagodzi, a nie tylko przypomina o bólu.

Przystanął, przez co czarnowłosa również musiała to zrobić. Może i nie powiedziała dziś wiele, ale widział wszystko w jej czekoladowych, pięknych oczach. Wszystkie swoje ważne rzeczy, które miał przy sobie pozostawił na piasku każąc Fran zrobić to samo. Ta marszcząc w zdziwieniu brwi poszła w jego ślady niestety trochę za wolno niż chciał tego chłopak, ponieważ po kilku minutach czuła jego silne ramie w swoim pasie. Zapiszczała przerażona, a on tylko zaśmiał się w łobuzerski sposób i Frances wiedziała co zamierzał zrobić. Zamierzał teraz pokazać jej też tą swoją drugą stronę, którą na początku sądziła za przeważającą w jego osobie.  

Proszę, poprawcie mi humor to był jeden z gorszych weekendów w którym kompletnie nie mogę się pozbierać...

Co ja piszę, lol (wcześniej była tu inf. że jeszcze 2 części) 
Została ostatnia część ławki do opublikowania :(
Pojawi się w środę i to będzie ostatnie spotkanie z #ŁawkaFF  

 + Zawsze będę informowała osoby, które pod aktualnym wpisem zostawią nick.

++ Jeśli czytasz uszanuj moją pracę i proszę skomentuj :)x

PS. Jeśli macie twittera, a opowiadanie wam się podoba napiszcie co dokładnie z #ŁawkaFF, może ktoś jeszcze się tutaj zjawi! :>